W matczynej głowie brzmi lipec.

Michale, 

nauczyłeś się jeść mleko. Droga, którą przeszliśmy wspólnie - była już na starcie niepewna. Kiedy po pięknym, któtkim porodzie - położna kazała mi rozluźnić sznureczki szpitalnej koszuli robiłam to wolno, bez zastanowienia, w szoku szczęścia, posłusznie i ufnie. Myśląc o porodzie, skupiałam się na ciszy i natężeniu sił wszelakich, aby pomóc Ci przejść przez bramy dwóch światów. Nie miałam pojęcia i nie planowałam co potem. Karmiłam Cię i dopiero wtedy doszło do mnie, że przecież dzieci karmi się piersią i że poród już za mną. Ssałeś bosko, ale nasza droga mleczna (ta dobra, mądra, w której nikt poza mną i Tobą nie brał udziału) przerwała dwutygodniowa hospitalizacja. Oderwanie, walka o każdą krople, dwa miesiące znikomej bliskości, mieszanka. Potem pozorny spokój, ładne dla oka butelki i wygodne dla nas obydwojga pozycje. Dziesiąty miesiąc Twojego życia - przesypiasz noce, rezygnujesz z karmień nocnych i - niespodziewana jak wszystko w tamtym roku - niechęć do jakiegokolwiek produktu mlecznego. Dodatkowo zaplanowane Ziarno, które zaszczyciło nas obecnością. Kosmos. Kombinacje, ekstremalne oszustwa (nieładnie!) że w budyniu wcale nie ma mleka, a koktajl bananowy jest w zasadzie bezmleczny. Guzików stos, nie jeden. I dwa tygodnie temu, po niemal dwóch latach przyjeżdżasz od dziadków z prośbą. Zrobimy płatki z mlekiem, cieplutkim? Robimy. Zjadasz trzy miski. Kukurydziane płatki hitem lata. I codziennie - jedna, trzy, pięć misek. Jeszcze, zagrzej, pyszniutkie, dziękuję.

Otwieram oczy. Robię zdjęcia Twojej wymazanej lodami buzi. Lublin, Brzostówiec, Warszawa, Bystrzejowice - czychamy na cukiernie, ulubione kawiarnie i po kulkę truskawkowego sorbetu. Codziennie! Lato jest rzadko, a umiejętność nabyta nie może zostać zaniedbana.

Dzisiaj udało nam się bez infekcji i buntu sięgającego zenitu wykonać bilans dwulatka. Po wspomnianej opozycji do świata nie ma już prawie śladu. Dziewięć miesięcy mordęgi daje efekty. W przychodni moc pochwał, dużo zachwytu. Mega zęby, piękny wzrost i waga (4-latka, 97 centyl), niesamowita uprzejmość. Zdziwienie, że już osiem miesięcy zgłaszasz potrzeby fizjologiczne (jak to chodzi sam, używa rolki papieru toaletowego i myje ręce?!). W wywiadzie ponowne pytanie o możliwość ułożenia zdania z dwóch słów (powtarzane - tym razem przeze mnie - zdziwienie, że.. z dwóch wyrazów zdanie układa Twoja siostra, a Ty.. ho! ho!). Serdeczne uśmiechy i podniebna duma, kiedy mówisz: nie zdejmę majtosów, bo mama mówiła, że nikt nie może oglądać mojego siusiaka. Siema, nauko rodzicielska! Siema mój synu, brachu, najlepszy panie!

I uczucia. I własne zdanie. Wyrażanie zachwytu i potępienia (piękne! ale super! nieładnie się zachował, zrobił bardzo źle.. żartowniś!), komunikowanie potrzeb i niemożliwości wykonania danej rzeczy umiejscowiona w czasie i przestrzeni. Znajomość topografii miasta, wszystkich kolorów (najbardziej uroczy - fiołkowy, fioletowy jak fiołek), większości liter (to nie jest er tylko rrrr jak rrrrobak [ćwiczymy]), określeń dalekich od podstawowych (to nie są buty tylko sandałki, a to nie ślimak a pomrowik!). Ile rozmów, nauk i tłumaczenia. Cierpliwości do każdego zadanego pytania, nauka na błędach, wycieczki w miejsca związane z konkretnym zachowaniem (autobus, sklep, piekarnia, duży supermarket, strażacki punkt dyżyrny, pociąg, muzeum, sala zabaw, basen). Kontakt z ludźmi o różnym statusie społecznym, położeniu, majątku. Plan poznania gabinetu dentystycznego, osoby o odmiennym odcieniu skóry, rysach z drugiej półkuli, niepełnosprawnego fizycznie lub intelektualnie (bez planowania, wszystko wynika z codzienności, korzystamy z każdej sytuacji aby pokazać Ci inność ucząc tolerancji i uprzejmości). Wszystkie powitania panów sprzątających ulice, kierowców, sprzedawczyń, sąsiadów. Rośniesz, rozwijasz się, dajesz mi poczucie wspaniale spełnianej powinności. Piątka, Synu. Hajfajw Mami!

/ weheartit.com /
[ piękna sprawa dla lubiących śmietanę obok warzywnych słupków, ziarnistego serka, ketchup w jednym rogu, nieuciekające oliwki ]

Figlarna Awanturnico,

dziesięć zębów, jedenaście kilogramów. Sto słów, kogut na głowie, do przodu nawet po żwirze (kto z nas nie miał czarnej brody zmieszanej z zaschniętą krwią ; wcześnie..). Upadek w pokrzywy (NIGDY tak nie krzyczałaś), poparzenie, bąble wielkości napuchniętych jeżyn. Wielka miłość do wody, do zsinienia ust. Masowanie brata, który przy dłuższych powrotach ze spaceru ładuje się na fotel kierowcy. Poczucie humoru (!), najsłodziej okazywana tęsknota, zdarte kolana, niechęć do żółtego sera, miłość do leczo. Ty, trzynastomiesięczna. Ja - w toku poszukiwań i rekrutacji.

Myślałam że drugi raz będzie łatwiej wyjść, poświęcić czas komuś innemu niż Wam, po dłuższym pobycie na urlopie macierzyńskim. Nie jest, nie wiem czy będzie. Nigdy nie zasypiałaś beze mnie, Piskle. Jastrzębiu, Twój uśmiech, kiedy wrócę późno ma błyszczeć przez sen (i bez żadnego wykręcania się od mycia tylnych zębów, okej?).

Komentarze

  1. Jeju. Chłonę. Każdy wpis. Zachwycam się i wracam do Twoich słów. Zapisuję je w głowie.
    Ten sam układ. Prawie ta sama różnica. Tak wiele wspólnego. Mag, czemu poznałyśmy się tak późno??!!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bo wcześniej nie rozumiałam nic a nic z tego, jak ogarnąć macierzyństwo. A Ty na mojej drodze też światło. Dobry moment, lepszy za chwilę.

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty