Pochwała. Czwórka. Sen.

Iga. Ika. Figa. Gaga. Gałganek.

Moja pieczątka, dziecko, które jest niepowtarzalne i tak bardzo moje to ona. Bez zdrobnień, moc i czar na dwóch całkiem sporych stopach. Siła, werwa, przekonanie o własnym byciu - nie przebywaniu. Najmocniejsze „nie” jakie kiedykolwiek słyszałam. Bez krzyku, z korzeniami i zrozumieniem. Moja dziewczyna. Córka swojej Matki.

Srebrna, Szalona 

skończyłaś w połowie lipca cztery lata.  Dla mnie najcudniejsze ścieżki, po których zasadniczo prowadzi mnie Ty, Rybko – trwają. Bo Ty - żadna lala, żadne zainteresowanie  naukowymi igraszkami – stałaś się centrum odniesienia mnie samej, mojej osoby, powrotów do kolorowych warkoczy i nieuporządkowanych, kolorowych spinek. Psy, stetoskopy, konie, naklejki, brokat, psy i  taniec, Twoje wielkie marzenie, psy.. Ten świat jest najważniejszy, jest Twoim wszystkim, wspomnieniem domu, troski, bezproblemowego tarzania się po dywanie w gwiazdki, ciepła.

Ty, moje lustro. Moje kadry na żywo, kiedy wracamy z Twoim Dziadkiem do obrazów z Warszawy (ja, trzy lata), Gościnnej (ja – dwa), jeziora, które chciało mnie zjeść (ja – pięć lat). Na każdym z nich stoisz Ty, a przecież ja. Niemożność związania wszystkich włosów, kolorowe skarpetki podciągnięte samodzielnie do kolan (zwędzone starszemu bratu). Jakieś koło, cyrkulacja, ksero gwiazd.

Ty. Cztery lata, 116 cm, 20 kg. Poczucie rytmu. Ty, moje serce bijące równomierni i – Twoim zdaniem – pod żebrem. Ty.

Tort to dzieło jednej z babć Niedźwiedzich. Cake popsy - drugiej. Piknik dzieci zrobiły sobie same, przenosząc wszystko łącznie z dywanem. Zdjęcia zrobił dla nas człowiek od Min Robionych, który w swej skromności robi najpiękniej oddające obrazy nas. W chaosie, kolorze, zbliżeniu. Dziękujemy Ci, Konrad.