Wściekłe Matki. Nadal z dużej litery plus brzydkie słowa.

Ostatnio przeczytałam, że się o niej nie mówi. Że nikt nie porusza tematu w opozycji do niesamowitych mądrości na temat karmienia, pielęgnacji, sposobów na rywalizację miedzy rodzeństwem, seksem przed i po porodzie, chorobach niemowlęcych. Wściekłość Matek. O wściekłości, która - jako wyraz nawet samodzielny, wypowiadany na głos - jest jakby groźna, nie uważacie?

Temat postawiłabym w tym samym kącie (bo na pewno nie na środku sali z napisem RODZICIELSTWO) co depresję poporodową, która mnie dotknęła (po dwóch latach jakoś lepiej mi o tym pisać) i niemożność karmienia piersią dziecka lub niechęć (mimo świadomości dobrodziejstw, jakie ono niesie) do jego naturalnego procesu, bez wspierania się sztucznymi mieszankami. Trzy ogromne cysterny o których w zasadzie się nie rozmawia. Bo wstyd, bo ludzie, bo uprzedzenia, bo.. myślisz, że jesteś jedyna. Nie, nie jesteś.

Nie widuje wściekłych Matek. Widzę bezradne kobiety szarpiące się z kilkulatkami. Niektóre śmieją się z sytuacji (niewesołej), inne udają, że ich to nie obchodzi (nie wierzę ich pokerowym twarzom). Większość odwraca uwagę malca, skręca w boczną uliczkę, bierze na ręce (mimo, że obiecywały się tego nie robić), pcha do buzi smoczka / bułę / gryzak / tetrową pieluchę (!!!). To dla przechodnia chwila do zapomnienia, niemal natychmiastowego. Dla Matki? Codzienność. Mimo anielskiej cierpliwości, pokory, której nauczyło jej życie lub mały osobnik płci wszelakiej, przeczytanych (lub jedynie kupionych) poradników dla rodziców, studiom lub dobrym przykładom z najbliższego otoczenia, świadomego rodzicielstwa, stawiania granic i chęci uchylenia nieba dzieciorowi/rom - wkurwiają się, po prostu.

Ogarnianie domy, wieczne na rączki, umiejętność malowania się w dwie minuty siedząc na toalecie, niechęć do samodzielnego zasypiania, rady koleżanek i rodziny (lub zupełnie obcych) czyli mimo odmiennego zdania miłość i pokój dla dobra rodziny (!!!). Zero siebie, często na własne życzenie, często z niemożliwości zmiany rzeczywistości (finanse, wpływy, układy, karma). Chcesz porozmawiać - młode wyje, chcesz wyjść - akurat ma lęk separacyjny. Jak masz dwoje - jedno  piłuje o Twoją uwagę, drugie o lizaka brata/siostry, bo zjadło swojego (TAKIEGO SAMEGO) wcześniej i.. chce jeszcze. Nie czai jeszcze sprawiedliwości, braku drugiej pary rąk u Matki i drze buzię. Japę. Jadaczkę. Mordę.

Słowa nabierają na sile. I nie wiem czy się drzesz, czy szarpiesz, czy jedynie dłubiesz w odchłani umysłu i nigdy ich nie wypowiadasz, ale.. kolega opowiada Ci dowcip o kołysance w rodzinie patologicznej. Aaaa - tu padają słowa tak niecenzuralne jak Twoje w momencie zmęczenia połączonego z irytacją - kotki dwa. A on nie chce wierzyć, że zdrowi rodzice najchętniej zaśpiewaliby nierzadko taką samą mruczankę - nie wyrządzając swojemu dziecku krzywdy fizycznej. Bo już nie dają rady. Bo rola rodzica nigdy się nie kończy, nie ma dni wolnych, pomocy, nie mają deadline`ów nieprzespanych nocy, wiecznie brudnych (elementami jedzenia, płynów, ) ubrań, nieidealnego w kwestii czystości mieszkania, marzeń na miarę nie-rodzica. Nie-matki.

Bezradna i przerażona siłą swoich zachowań w obliczu równie bezradnego i przerażonego jej zachowaniem dziecka. Zwykła matka. Taka jak ty, czy ja.

!!!

Z własnych, dyskretnych obserwacji wiem, kogo wściekłość nie dotyczy. I jak we wszystkim - mam tę świadomość - mogę się mylić, ale.. są to:

• rodzice długo starający się o dziecko - ze świadomością wartości życia, które doceniają codziennie, bo mogło go przy nich nie być. Niosąc naukę dla nas wszystkich - są tacy jakimi my, zwykli rodzice zdrowych, zaplanowanych i stworzonych o czasie dzieci - powinniśmy być.
• rodzice po stracie - nie tylko poronieniach, czy nieudanych zabiegach stymulacyjnych narządy rodne, ale Ci, którzy stracili dzieci starsze w wyniku chorób, wypadków, zdarzeń.
• rodzice, dla których wychowanie nie jest tak ważne jak kluczowe w ich życiu zdanie podchować - przekazać (babciom / nianiom, przedszkolom, szkołom, ośrodkom). Na niczym im nie zależy, więc nic ich nie denerwuje. Proste (i przyjemne?).

Znam Matkę, która w chwilach maksymalnej wściekłości uderza się pięściami w głowę. Znam taką, która z mocą kosiarki wyrywa sobie włosy w akcji desperacji. Widziałam Matkę, która nie chcąc zrobić krzywdy dziecku - wali w podłogę zabawkami. Słyszałam o tej zostawiającej płaczące dzieci w pokoju i w ciszy zza szyby palącej papierosa. Wszystkie są z wielkiej litery. Nie mam wątpliwości, że ich wściekłość wynika z tego, że po prostu im zależy. Żeby ze wszystkim zdążyć, być na medal, nie stłuc kształtnych pup na kwaśne jabłka, a za kilka lat usłyszeć Mamo, jesteś najlepsza w kosmosie!